Αι γενεαί πάσαι, ύμνον την Αμμόχωστο! Τα λόγια φτωχά για την Αγιογιωργίτικη της Αμμοχώστου Μυσταγωγία! Μεθυσμένος απ’το φιλόξενο νέκταρ της Τεύκρειας Αμμοχώστου, της πατρώας γης που πρώτη φορά περπάτησα, Μαγνητισμένος από το εξαίρετο θείο μυστήριο της ύμνησης της Ταφής του … Συνέχεια
Το ΔΗ.ΚΟ. επιλέγει να φύγει από την κυβέρνηση την πιο σημαντική ώρα για τον τόπο. Την ώρα που ξεκινά η προσπάθεια για λύση του κυπριακού, στο κύμα των νέων ευκαιριών που αναδύονται για συνεργασία στην νοτιοανατολική Μεσόγειο.
Αυτή η προσπάθεια είναι μια μεγάλη εθνική, πολιτική διαπραγμάτευση. Χρειάζεται συσπείρωση, ενότητα, συνεννόηση, καθαρούς εθνικούς προγραμματικούς στόχους. Δυστυχώς η Κύπρος μας ενώ διέρχεται μια κρίση που απαιτεί πολεμικού χαρακτήρα κινητοποίηση των εθνικών δυνάμεων, βιώνει έναν επιπόλαιο πολιτικό διχασμό. Μια τυφλή πόλωση.
Έχουμε αφήσει δυστυχώς να αναπτυχθεί το αμάλγαμα μιας αντιφατικής, αντιπολίτευσης για το κοινό ανακοινωθέν από το ΔΗ.ΚΟ έως τους Οικολόγους και τον Γιώργο Λιλλήκα, δήθεν φιλιας μιας λύσης, που δημιουργεί ένα εκπληκτικό μείγμα αντιφατικών δυνάμεων που συνωθούνται στην αμφισβήτηση της προσπάθειας για λύση.
Και έχουμε φτάσει σε σημεία πρωτοφανή, τραγικά θα έλεγα, να αναπτύσσεται μπροστά στα μάτια μας την ώρα που δίνουμε τη μάχη της διαπραγμάτευσης και τη μάχη της συνολικής λύσης και απελευθέρωσης των δημιουργικών δυνάμεων του τόπου που είναι φυλακισμένες 40 χρόνια με τα κατοχή, να βιώνουμε μια στρατηγική υπονόμευση της Κύπρου , η οποία τη βλέπετε πώς οργανώνεται από τα κόμματα που αντιστρατεύονται την έναρξη διαλόγου.
Πρώτον, τους λες ότι έχουμε καταφέρει να φέρουμε την τουρκική πλευρά για πρώτη φορά στο τραπέζι με την αποστολή του διπλωμάτη Μαυρόγιαννη στην Άγκυρα, χάρη στις διαπραγματεύσεις του ΥπΕξ Κασουλίδη και τώρα θα χρησιμοποιήσουμε το μομέντουμ της αμερικανικής βούλησης για εξομάλυνση και εκδημοκρατικοποίησης της Τουρκίας για μια λύση που θα προσπαθήσουμε να απαλλάξει την Κύπρο από τον ξένο κατακτητή και τις εγγυήσεις και γίνονται έξαλλοι. Έξαλλοι.
Δεύτερον, τους λες ότι έχουμε καταφέρει την αναφορά Αμερικανών και Ευρωπαίων της επιστροφής της Αμμοχώστου ως Μέτρο Οικοδόμησης Εμπιστοσύνης, την κυριαρχία της κυπριακής δημοκρατίας επί της Αποκλειστικής Οικονομικής της Ζώνης και την επιτυχία μη επιδιαιτησίας στις συνομιλίες για λύσεις και τρέχουν να βρουν τα ιώτα και τα σημεία στίξης που θα «ωφελέσουν» τις τουρκικές μεθοδεύσεις(sic). Ας συνταχθούν στις διαπραγματεύσεις να τις αποτρέψουμε!
Λένε ότι το κοινό ανακοινωθέν οδηγεί σε αδιέξοδο και σε μια μη βιώσιμη λύση. Ότι δεν μπορούμε να βρούμε μια λύση, γιατί χωρίς κατοχή δεν υπάρχει αντι-συνομιλιακή δημαγωγία. Ότι δεν μπορούμε να απαλλαγούμε από την κατοχή, γιατί ποιος θα είναι ο μπαμπούλας εναντίον του οποίου πρέπει να συσπειρωθεί ένα αντι-συνομιλιακό ρεύμα;
Άρα τι προσφέρει στους Κύπριους η αποχώρηση του ΔΗΚΟ και η συστράτευση με τους αρνητές των συνομιλιών; Απογοήτευση, εξανέμιση της ελπίδας για τελική λύση του κυπριακού, αποθάρρυνση των δυνάμεων που είναι έτοιμες να επιστρέψουν σε Μόρφου, Καραβά και Βαρώσι και τυφλή πόλωση για μια τελική λύση, της οποίας τις πρόνοιες δεν συζητήσαμε ακόμη.
Όταν η PATCO το 1981, το συνδικαλιστικό όργανο των ελεγκτών εναέριας κυκλοφορίας απείλησε με συνεχείς απεργίες, έως ότου κερδίσουν αυξήσεις και 32-ωρη εργασία, ο πρόεδρος των ΗΠΑ Ρόναλντ Ρίγκαν απάντησε δυναμικά με τελεσίγραφο ζητώντας τους να επιστρέψουν στις δουλειές τους. … Συνέχεια
Το φοιτητικό κίνημα οφείλει να σταθεί στο ύψος του αναστήματος που κέρδισε περήφανα με δεκαετίες δράσης του. Σταθερά συνυφασμένο με την κοινωνική αλλαγή, πρωτοστάτης στα αιτήματα των πλατιών μαζών της κυπριακής κοινωνίας, το φοιτητικό κίνημα υπήρξε πάντοτε πρωτοπόρο στην διεκδίκηση … Συνέχεια
Η συζήτηση για το κατά πόσο η Κύπρος πρέπει να υποβάλλει πρώτη βέτο για την ενταξιακή πορεία της Τουρκίας ξεκίνησε το 2005, όταν ο Ζακ Σιράκ, τότε Γάλλος Πρωθυπουργός, ήθελε να σύρει την Κύπρο στο άρμα της μη έναρξης ενταξιακών … Συνέχεια
Ο Νικόλας Παπαδόπουλος είναι ο νέος πρόεδρος του Δημοκρατικού Κόμματος. Το πρώτο μεγάλο εμπόδιο που έχει να αντιμετωπίσει η Κύπρος με συγκυβερνήτη τον Παπαδόπουλο, είναι η εξασφάλιση ποσού 1,4δις όπως ορίζεται από το επικαιροποιημένο μνημόνιο1 από ιδιωτικοποιήσεις ημικρατικών οργανισμών και … Συνέχεια
Η Πρωτοβουλία για την Αμμόχωστο εξέδωσε πριν λίγες μέρες μια ανακοίνωση για να προβάλλει τις ανησυχίες της για την διαφαινόμενη κινητικότητα ως προς το άνοιγμα της περίκλειστης πόλης της Αμμοχώστου. Την ανακοίνωση (δείτε την πλήρη εδώ), την υπογράφουν ετερόκλιτα … Συνέχεια
Η Κεντρική Τράπεζα της Κύπρου είναι ο εποπτικός φορέας των τραπεζών (Ν. 34(Ι)/2007). Δηλαδή, έχει ρόλο θεσμικό στην εποπτεία των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων στην Κύπρο. Η κυπριακή βουλή, ωστόσο, αποφάσισε (Ν. 17(Ι)/2013) πως η Κεντρική Τράπεζα είναι ο διαχειριστής των ανασφάλιστων … Συνέχεια
Επ’ ευκαιρίας της μαύρης επετείου της τουρκικής εισβολής στην Κύπρο:
Δεν πιστεύω σε μια ξαφνική έκρηξη αμοιβαίας αγάπης μεταξύ Ελληνοκυπρίων και Τουρκοκυπρίων. Δεν περιμένω ότι μόλις βρεθεί κάποια μαγική συνταγή, οι δύο θα πέσουν ξαφνικά με δάκρυα ο ένας στην αγκαλιά του άλλου, σαν σκηνή από έργο του Ντοσκογιέφσκι, όπου δύο επί χρόνια χαμένα αδέλφια ξανασυμφιλιώνονται – «Ω αδελφέ μου, θα μπορέσεις ποτέ να με συγχωρήσεις; Πώς μπόρεσα να είμαι τόσο κακός, να πάρω τη γη! Ποιος νοιάζεται για τη γη, απλώς θέλω να με αγαπάς». Δυστυχώς δεν περιμένω να γίνει κάτι τέτοιο.
Ούτε και περιμένω μήνα του μέλιτος. Εκείνο που περιμένω είναι ένας δίκαιος και έντιμος συμβιβασμός μεταξύ Κύπρου και Τουρκίας. Και τα διαζύγια δεν είναι ποτέ ευχάριστα, ακόμη και όταν είναι λίγο-πολύ δίκαια. Είναι επώδυνα, πονάνε. Ειδικά μάλιστα αυτός ο συμβιβασμός που θα είναι κάτι σαν διαζύγιο που θα μας φέρει πιο κοντά και τα δύο μέρη, Ελληνοκύπριοι και Τουρκοκύπριοι θα παραμείνουν οριστικά στο ίδιο διαμέρισμα. Κάτι πολύ άβολο.
Αλλά είναι καλύτερο αυτό από το να ζούμε στην κόλαση που γνωρίζουμε όλοι μας σε αυτή την αγαπημένη πατρίδα.
Μόλις ο συμβιβασμός ολοκληρωθεί, έντιμα κι ειλικρινά, πιστεύω πως πολύ γρήγορα θα υπερβούμε τις διαχωριστικές γραμμές για να πιούμε ένα φλιντζάνι καφέ μαζί…
(Τροποποίηση κειμένου του Αμός Οζ για την Ισραηλινο-Παλαιστινιακή διαμάχη στα δικά μας μέτρα)
Μέρες σαν τη σημερινή, προτιμώ να θυμάμαι τα λόγια που μου ‘πε ο Γιώργος Λιασής. Ένας άνθρωπος που 15 χρονών το 1974, στο Παλαίκυθρο της Λευκωσίας, είδε εν ψυχρώ τη φρίκη του πολέμου να του στερεί τη μάνα, τρεις αδερφές, ένα ανίψι, το θείο, τη γιαγιά και τον παππού του.
Οχτώ άμαχους ξεκλήρισε ο Αττίλας τότε από την οικογένεια του Γιώργου Λιασή.
Όταν τον συνάντησα στην Αθήνα, όπου ζει κι εργάζεται κι είναι σημαίνων στέλεχος της Ένωσης Κυπρίων Ελλάδας και της κυπριακής παροικίας εδώ, μου ‘πε:
«Πρέπει να ζήσουμε πέρα από αυτά απο δώ και πέρα. Όλοι μαζί. Κι αυτό θα γίνει μόνο αν δεν ξεχάσουμε. Και μόνο αν ζήσουμε όλοι μαζί»…
Καθημερινή κριτική 