Γιώργος Λιλλήκας: Ο μαθητής του Πανίκου Δημητριάδη και του Κέυνς. Προεδρικές Εκλογές 2013 I

Καθώς το διακύβευμα των εκλογών είναι η οικονομική κρίση που μαστίζει την Κύπρο, αποτελεί κι έναν από τους πρωταρχικούς παράγοντες που θα οδηγήσουν στην επιλογή ή αποκλεισμό υποψηφίων από τους ψηφοφόρους. Με την πενταετία Χριστόφια να κρίνεται ως μη ικανοποιητική από το 82%(Δημοσκόπηση ΑΝΤ1, Ιούνιος 2012), θα είναι τρελός όποιος προσπαθήσει να κυβερνήσει με τον τρόπο που άσκησε εξουσία ο Δημήτρης Χριστόφιας. Στο κείμενο που ακολουθεί θα αποδείξω γιατί ο Γιώργος Λιλλήκας, σε περίπτωση που εκλεγεί πρόεδρος, θα ασκήσει οικονομική πολιτική όμοια μ’ αυτή του Δημήτρη Χριστόφια.

Ο Γιώργος Λιλλήκας είναι o πιο ενδιαφέρον υποψήφιος προς μελέτη, όσον αφορά τις προεδρικές εκλογές του ερχόμενου Φεβρουαρίου.  Έχοντας δύο βουλευτικές θητείες στην πλάτη του με το ΑΚΕΛ, το κόμμα της αριστεράς, και δύο υπουργικά χαρτοφυλάκια στο ενεργητικό του, αυτό του εμπορίου κι αυτού των εξωτερικών υποθέσεων, επί κυβέρνησης της τριμερούς συνεργασίας ΑΚΕΛ-ΔΗΚΟ-ΕΔΕΚ, θα μπορούσε κάλλιστα να είναι ο προεδρικός υποψήφιος του ΑΚΕΛ. Τα πράγματα, όμως, δεν έχουν έτσι. Καθώς ο Γιώργος Λιλλήκας τάχθηκε στο πλευρό του Τάσσου Παπαδόπουλου -και όχι του Δημήτρη Χριστόφια- στις προηγούμενες προεδρικές εκλογές, έθεσε εαυτόν εκτός του κύκλου συμπάθειας του κόμματος της αριστεράς, οπότε πορεύεται ανεξάρτητος το δρόμο προς τις προεδρικές εκλογές, με τη στήριξη της ΕΔΕΚ.

Ο Γιώργος Λιλλήκας, πέρα από την αντιομοσπονδιακή ρητορεία του, είναι επίσης και αντιμνημονιακός. Κι όχι με τον τρόπο που όλοι είμαστε, καθώς κανείς δεν είναι πρόθυμος κι ευτυχής για τη συρρίκνωση της αγοραστικής δύναμης του μέσου Κύπριου. Είναι αντιμνημονιακός, καθώς έχει στο μυαλό του λύσεις σοσιαλιστικές και ξεπερασμένες, απ’αυτές που επιδιώκουν κοινωνικοποίηση της φτώχειας μέσω του στραγγαλισμού της ιδιωτικής οικονομικής πρωτοβουλίας. Ιδεολογικός του σύμμαχος, ο διοικητής της κεντρικής τράπεζας που με τόσο κόπο κι αγώνες διόρισε η κυβέρνηση Χριστόφια, καθώς εξυπηρετεί ένα «διαφορετικό» δρόμο αντιμετώπισης της κρίσης. Ανέφικτο, φρικτό κι ανεύθυνο. Στο βωμό της πολιτικής των ευχολογίων, διαστρεβλώνει μια ολόκληρη οικονομική θεώρηση του τρόπου διαχείρισης του κρατικού προϋπολογισμού, τον κευνσιανό. Αυτός ο τρόπος θεώρησης υποδεικνύει την παραγωγή πλεονασμάτων του κράτους σε καιρούς ανάπτυξης του ΑΕΠ, ώστε να αποφευχθεί η υπερθέρμανση της οικονομίας και την παραγωγή (μεγαλύτερων) ελλειμμάτων σε καιρούς ύφεσης, ώστε να χρηματοδοτηθεί εκ νέου η οικονομία.

Την πιο πάνω αντικυκλική (countercyclical) θεωρία αντιμετώπισης του κρατικού προυπολογισμού κατά Κέυνς θα μπορούσα να τη δεχτώ ως πρόταση από κάποιους που την προτείνουν στην ολότητά της. Ο κ.Λιλλήκας ενώ σε ανακοίνωσή του κάνει λόγο για απόρριψη κάθε μονοδιάστατης συνταγής λιτότητας(sic), καθώς όπου και αν εφαρμόστηκαν, οδήγησαν σε μεγαλύτερη ύφεση και σε κοινωνική δυσπραγία(sic), , αγνόησε -όταν χρειαζόταν- τις ανάλογες ευθύνες που απορρέουν από τέτοιες δηλώσεις. Όταν ήταν ο ίδιος υπουργός Εμπορίου, Βιομηχανίας και Εξωτερικών κι η Κύπρος «υπερθερμαινόταν» από τη συνεχή κι αλματώδη ανάπτυξη (κατά την κευνσιανή του λογική), δεν διαβάσαμε κάλεσμα για παραγωγή πλεονασμάτων από το κυπριακό κράτος. Τελικά το κράτος παρήγαγε πλεονάσμα, αλλά μόνο το 2007, κι αυτό ως έκτακτο αποτέλεσμα της αλματώδους ανάπτυξης της Κύπρου, κι όχι στοχευμένης στρατηγικής.

Από την άλλη, κευνσιανές πολιτικές παραγωγής ελλειμμάτων -τα οποία στο τέλος της ημέρας θα πληρωθούν και με το παραπάνω, ως ακόμα μια δαπανηρή στοίβη του δημόσιου χρέους-, είναι πλήρως αντιπαραγωγικές. Τόσο η αυστριακή σχολή εδώ και δεκαετίες, όσο και σε πρόσφατη έρευνα των Αμερικανών Gordon&Leeper, η πολιτική παραγωγής ελλειμμάτων έχει τα εξής προβλήματα:

• Η αύξηση των ελλειμμάτων επιτείνει την αναστολή των επενδύσεων από τον ιδιωτικό τομέα, καθώς αυτός θα αναμένει αύξηση φορολογιών για κάλυψη αυτών
• Η αύξηση των δημοσίων επενδύσεων θα αφαιρέσει χρήματα από πραγματικά παραγωγικές δομές της οικονομίας, καθώς είναι η κύρια αιτία δημιουργίας επιχειρηματικών κύκλων χωρίς αποτέλεσμα (bussiness cycles).

Στο τέλος της ημέρας, αυτό που ο Γιώργος Λιλλήκας προτείνει ως προσωρινή κυβερνητική διόρθωση, λογικά θα γίνει μόνιμη και η επέκταση των προγραμμάτων της κυβέρνησης θα καταπνίξουν τον ιδιωτικό τομέα και την κοινωνία των πολιτών.

Ο βήχας κι ο έρωτας δεν κρύβονται. Ο Λιλλήκας βρίσκει τον Δημητριάδη ομορφόπαιδο στις πολιτικές του απόψεις. Όσο και να θέλει να κρυφτεί, οι σοσιαλιστικές του καταβολές τον προδίδουν

Ο Πανίκος Δημητριάδης, λίγους μήνες πριν αναλάβει διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας της Κύπρου, προοικονομεί την οικονομική πολιτική που χωρίς φόβο εξαγγέλλει ο Γιώργος Λιλλήκας. Στο κυπριακό πρακτορείο χρηματοοικονομικών ειδήσεων Stockwatch, λίγους μήνες πριν αναλάβει το βαρυσήμαντο έργο στην Κεντρικό Τράπεζα της Κύπρου, ο Πανίκος Δημητριάδης, θα προοικονομήσει την προεκλογική ρητορεία και οικονομική στρατηγική του Γιώργου Λιλλήκα (εδώ).

Γράφει, λοιπόν, ο κευνσιανιστής μέντορας του Γιώργου Λιλλήκα, Πανίκος Δημητριάδης, τον οποίο με τόσο πάθος στηρίζουν κυβέρνηση Χριστόφια, blogs και ΑΚΕΛ:

Ο πρώτιστος στόχος της οικονομικής πολιτικής θα μπορούσε να είναι η αύξηση του ΑΕΠ κατά 2-3% ετησίως, σε πραγματικούς όρους.

Τα μέτρα λιτότητας θα πρέπει να προσαρμοσθούν στις δυνατότητες μιας οικονομίας να τα απορροφήσει χωρίς να βυθιστεί στην ύφεση και στην ανεργία.  Αυτός πιστεύω πρέπει να είναι ο χρυσός κανόνας που θα πρέπει να διέπει την προσπάθεια μείωσης του δημόσιου χρέους.  Δηλαδή, όταν τα μέτρα λιτότητας οδηγούν στην ύφεση, τότε αυτά επιβραδύνονται ή αναβάλλονται.

Ακολουθώντας τα χνάρια της παγκόσμια άτολμης πολιτικής ηγεσίας, βλέπουμε έναν πολιτικό του «ενδιάμεσου χώρου» κι έναν οικονομολόγο της αριστεράς να ασπάζονται τον κρατισμό και τις κευνσιανές πολιτικές του «πάρε κόσμε». Τρία χρόνια μετά την καταφανή πολιτική επιλογή της παγκόσμιας πολιτικής σκηνής για διάσωση τραπεζών και μεγάλων επιχειρήσεων και μεγαλύτερου παρεμβατισμού στην οικονομία, ο Λιλλήκας έρχεται να πουλήσει μπιχλιμπίδια στους Κύπριους ιθαγενείς για μαργαριτάρια. Μα οι γυαλέτες που θέλει να μας πουλήσει ο κ.Λιλλήκας έχουν σπάσει στα κεφάλια των Ελλήνων και των Ισπανών της ήπιας συνέχισης παραγωγής ελλειμμάτων, που το μόνο που πετυχαίνει είναι την εκτοξεύση του δημόσιο χρέους, και την κοινωνικοποίηση έτει περισσότερο της φτώχιας και της ανεργίας.

Είναι σημαντικό να κατανοήσουμε πως ενώ ο Γιώργος Λιλλήκας κατηγορεί την κυβέρνηση πως δεν πήρε έγκαιρα μέτρα εξυγίανσης της οικονομίας, στην ουσία ο ίδιος προκρίνει μέσω της αντίθεσής του σε πρακτικές λιτότητας(sic εδώ). Έτσι, θα τον ψηφίσουν μόνο οι άτεκνοι, οι χαζοί κι οι συν αυτώ.

Διαβάστε επίσης:

1) ARE COUNTERCYCLICAL FISCAL POLICIES COUNTERPRODUCTIVE?, Gordon and Leeper, National Bureau of Economic Research, 2005

2) Οικονομικά και πολιτικά ελλείμματα, Δημήτρη Σκάλκου, διεθνολόγου

3) Καπιταλισμός εναντίον καπιταλισμού; Ανδρέα Ανδριανόπουλου, Διευθυντή Ινστιτούτου Διπλωματίας στο Αμερικανικό Κολέγιο Ελλάδας

4) Μήπως ο κρατισμός ζει τις πρώτες μέρες του δικού του 1989;, του Τηλέμαχου Χορμοβίτη, νομικού